Την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου στις 19:30, εγκαινιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα μία ομαδική έκθεση 6 νέων καλλιτεχνών με τίτλο Mere-exposure effect.

 

Η έκθεση Mere-exposure effect αντιμετωπίζει μία έκθεση σύγχρονης τέχνης μέσα από το πρίσμα του ομώνυμου όρου της κοινωνικής ψυχολογίας (Φαινόμενο της απλής έκθεσης). Πρόκειται για το φαινόμενο κατά το οποίο ένα άτομο τείνει να αναπτύσσει αισθήματα προτίμησης και έλξης για ένα εξωτερικό ερέθισμα, λόγω της επαναλαμβανόμενης έκθεσής του σε αυτό. Ακόμα και αν αρχικά η εμφάνιση ενός ανοίκειου ερεθίσματος προκαλεί αισθήματα αποστροφής, η επανειλημμένη έκθεση αναιρεί τις αρνητικές εντυπώσεις, χωρίς την ανάγκη αλληλεπίδρασης με το αντικείμενο ή το πρόσωπο που αποτελεί το εν λόγω ερέθισμα (Robert Zajonc, 1960). Το φαινόμενο της απλής έκθεσης παρουσιάζει θετικότερα αποτελέσματα για άτομα ή αντικείμενα που είναι καινούρια και ανοίκεια στους αποδέκτες.

 

Ακολουθώντας στην επιμελητική προεργασία το παραπάνω σκεπτικό, και απέχοντας από την επιβολή νοηματικών περιορισμών, η έκθεση επιδιώκει να δώσει την ευκαιρία στους 6 νέους συμμετέχοντες εικαστικούς να “εκθέσουν” τους επισκέπτες στα θέματα που τους απασχολούν, στις τεχνικές της δουλειάς τους και στο εικαστικό αποτέλεσμα που προτείνουν, και να τους εξοικειώσουν με το έργο τους.

 

H Ευαγγελία Δημητρακοπούλου προσεγγίζει στη δουλειά της αυτό που ο Kant ονομάζει “παραδείγματα ελεύθερης ομορφιάς”, είτε αυτά είναι μοτίβα του φυτικού διάκοσμου που συναντά κανείς στις ταπισερί του William Morris, είτε τα σχέδια από τις δαντέλες στα παραδοσιακά κεντήματα. Με διάθεση αυτοσχεδιασμού συνδυάζει τα φορμαλιστικά και εννοιολογικά ανόμοια. Εξετάζει τις διαφορετικές ιδιότητες και καταστάσεις της ύλης και δημιουργεί συνθήκες εκ νέου, εκμεταλευόμενη τους περιορισμούς της. Λόγω της διαφοράς δυναμικού των ανόμοιων, το αποτέλεσμα κινείται στα πλαίσια της έννοιας “betwixt and between” (“ούτε το ένα, ούτε το άλλο”). Την απασχολούν οι έννοιες της μνήμης και της διατήρησης, η πολυτιμότητα του ”θυμάμαι”, της ανάγκης δηλαδή του ανθρώπου για μνημόνευση, σε συνδυασμό με κατασκευαστικά και ευτελή υλικά.

 

Στην εγκατάσταση Hold your breath, η Έρη Δημητριάδη χαράζει τρεις κάθετους άξονες, επιχειρώντας να κατασκευάσει έναν αφηγηματικό χώρο. Κάπου ανάμεσα στην αναμενόμενη, αλλά καθηλωτική στιγμή μιας εξιστόρησης που δεσμεύει μια αναπνοή και στην βιωματική, αυτόβουλη ή μη, εμπλοκή του ακροατή, ο παρατηρητής καλείται μέσα σε ένα παγωμένο κομμάτι χρόνου να εισχωρήσει σε μια ιστορία που μόλις ξεκινά και δεν συνεχίζεται ποτέ. Στα έργα που συγκροτούν αυτήν την ενότητα, ένα σκοινί που κόβει τη θάλασσα και θραύει την προοπτική της υπόσχεται μια περιπλάνηση με μοναδικό παρεχόμενο μέσο έναν δυσλειτουργικό αναπνευστήρα.

 

Η Φωτεινή Παλπάνα, στην εγκατάσταση If you were written on ice you would be equally indecipherable, εστιάζει στην οπτική πληροφορία, τις απτικές σχέσεις και τα κατάλοιπα μιας βίαιης διαλεκτικής που οργανώνεται γύρω από έναν σταθερό παρατηρητή. Πρόκειται για την ανασύνθεση ενός περιβάλλοντος από ερμητικές επιφάνειες, που φέρουν τα σημεία μιας ανεξιχνίαστης γραφής. Το δίκτυο των ρωγμών που καλύπτουν την επιφάνεια ενός βράχου εκλαμβάνεται εδώ σαν ένα κρυπτογράφημα που μπορεί να μεταγραφεί, χωρίς απαραίτητα να ερμηνευτεί.

 

Οι Επαναλήψεις της Σοφίας Σιμάκη αποτελούν διαφορετικές παραλλαγές του ίδιου θέματος, των οποίων η βάση είναι το στοιχείο του χρόνου. Η έκθεσή τους σε παράθεση λειτουργεί σαν μία ευκαιρία για παρατήρηση, με τον ίδιο τρόπο που παρατηρούμε τις αλλαγές του καιρού σε ένα τοπίο.

 

Ο Πυθαγόρας Χατζηανδρέου αντλεί παρηγοριά και παραμυθία μέσα από ένα δικό του -ακατανόητο και για τον ίδιο ακόμα- πρίσμα, αναζητώντας τη κάλυψη των βιοτικών, ιδεολογικών και υπαρξιακών κενών στο πλαίσιο μιας δεδομένης φαντασιακής οντότητας στην οποία βρέθηκε ενταγμένος. Όπως αναφέρει ο ίδιος, η ενότητα Μια μικρή αμαρτωλή ιστορία μου διατυπώνει μια επιμελημένη τρικυμία εν κρανίω, όπως δικαιούται άλλωστε.

 

Η κατασκευαστική διαδικασία που ακολουθεί ο Γιάννης Χειμωνάκης αναφέρεται σε πρακτικές χειρωναξίας, καθώς και στην προσωπική διάσταση της εργασίας, σε σύνδεση με το ανθρώπινο σώμα ως εργαλείο και κλίμακα. Τα έργα υλοποιούνται μέσα από πρακτικές συμπλήρωσης και επέκτασης και η δομή τους αρθρώνεται μέσα από την ελάχιστη απαραίτητη συνδεσμολογία. Η εμπειρική-μεταφορική προσέγγιση της κατηγορίας του αντικειμένου σχετίζεται με διαδικασίες πρόσληψης και οργάνωσης του χώρου, όπου τα αρνητικά-ενδιάμεσα διαστήματα αποτελούν δυνητικά μέρος του έργου.

 

 

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:

Ευαγγελία Δημητρακοπούλου, Έρη Δημητριάδη, Φωτεινή Παλπάνα, Σοφία Σιμάκη, Πυθαγόρας Χατζηανδρέου, Γιάννης Χειμωνάκης

 

Επιμέλεια έκθεσης: Γαληνή Λαζάνη

 

 

ώρες λειτουργίας: Τρίτη - Παρασκευή 15:00 – 20:00, Σάββατο 12:00 – 16:00

On Thursday, 23rd February 2017, Ileana Tounta Contemporary Art Center presents a group show by 6 young artists, entitled Mere-exposure effect.

 

The exhibition Mere-exposure effect approaches a contemporary art exhibition through the perspective of the social psychology phenomenon of the same name. The “mere-exposure effect” concerns a process by which a person develops an attraction or preference for a stimulus by being continually exposed to it. Even if initially the unfamiliar stimulus causes unpleasant feelings, the repeated exposure cancels out any negative (first) impressions, even when no interaction occurs between the stimulus and the person (Robert Zajonc, 1960). The mere-exposure effect proves more effective when the persons or objects presented to someone are completely new or unfamiliar to him or her.

 

In putting together this show, the curating process drew on these insights and consciously refrained from imposing an interpretative framework onto the displays. The show thus aims to give an opportunity to 6 young artists to “expose” the visitors to the subjects of their work, their technique and the artistic result they propose, and to familiarize them with their work.

 

 

Evagelia Dimitrakopoulou’s work involves what Kant terms “examples of free beauty”, be it floral motifs such as those found on William Morris’ tapestries, or the lace of traditional embroidery. Driven by a need to improvise, the artist combines elements that are structurally and notionally dissimilar. She re-examines the various qualities and states of the raw material and uses these limitations to generate conditions anew. Due to the potential difference between opposing elements, the resulting work lies, one would say, “betwixt and between”. The artist is concerned with the notion of memory and preservation, and the value of remembering, that is, man’s need to commemorate, often through cheap construction materials.

 

In her installation Hold your breath, Eri Dimitriadi constructs a narrative space by outlining three vertical axes. In every storytelling process there is an anticipated, yet riveting moment that makes you hold your breath. Between that gripping instance and the listener’s involvement, whether conscious or spontaneous, in that frozen moment in time, the observer is invited into a story that has just started and is not moving on. In the works that make up this section, a rope cutting through the sea breaks its perspective and promises a wandering with a malfunctioning ventilator as the only means provided.

 

Foteini Palpana’s installation If you were written on ice you would be equally indecipherable focuses on visual information, tactile relations and the remnants of a violent dialectic, organized around a steady observer. We are dealing with the recreation of hermetically sealed surfaces bearing the signs of indecipherable writings. The network of crevices on the surface of a rock is viewed by the artist as a cryptogram that can be transcribed, but not necessarily interpreted.

 

Sofia Simaki’s Repetitions constitute variations on a common theme, based on the element of time. Their juxtaposition creates an opportunity to observe them in the same way one observes the changing weather in a landscape.

 

Pythagoras Chatziandreou finds solace and comfort through his own perspective -which often he himself struggles to comprehend- thus striving to fill an ideological and existential void within a given imaginary context, of which he happens to be part. In his own words "the work A personal short story of sin formulates an elaborated bizarreness, since it has the right to do so".

 

The manufacturing process followed by Giannis Cheimonakis draws on manual processes, as well as the personal dimension of labor, and views the human body both as a tool and as a scale of measure. His works take form through complementary additions and extensions, and their structure is formed with the minimum joinery required. The empirical-metaphorical approach of the object relates to processes of perception and organization of space, where negative interspace potentially constitutes part of the work.

 

 

Participating artists:

Pythagoras Chatziandreou, Giannis Cheimonakis, Evagelia Dimitrakopoulou, Eri Dimitriadi, Foteini Palpana, Sofia Simaki

 

Curated by Galini Lazani

 

 

Visiting hours: Tue - Fri: 15:00 – 20:00, Saturday: 12:00 – 16:00

SUBSCRIBE